Sakrament kapłaństwa
Duchowieństwo (kler; łac. clerus od grec. kleros = los, udział, w znaczeniu losem wybrany). Nazwa dla osób szczególnie poświęconych służbie Bożej (por. Lb 18, 20). Ogólne określenie wszystkich sakramentalnie wyświęconych mężczyzn w Kościele: diakonów, kapłanów i biskupów. Kobiety nie pełnią urzędów kościelnych.
Kapłan: Osoba duchowna spełniająca publicznie funkcje sakralne w domu Bożym lub zdolna do ich spełniania (sprawowanie mszy św., udzielanie sakramentów św.). Sobór watykański II głosi: Kapłani ?na mocy sakramentu kapłaństwa wyświęcani są, aby głosić Ewangelię, być pasterzami wiernych i sprawować kult Boży jako prawdziwi kapłani Nowego Testamentu? (z Konstytucji dogmatycznej o Kościele, 28). Kościół katolicki widzi w święceniach kapłańskich dane przez Boga raz na zawsze powołanie. Dlatego są one niepowtarzalne i nieodwołalne.
Prymicje: Pierwsza msza święta nowo wyświęconego kapłana, którą odprawia przeważnie w swojej rodzinnej parafii.
Koncelebracja (łac. = współodprawianie): Wspólna msza święta kilku kapłanów, np. biskupa z nowo wyświęconymi kapłanami. Symbolizuje ona wspólnotę kapłanów między sobą i z biskupem, następcą Apostołów.
Celibat (łac. = bezżenny): Bezżeństwo, do którego zobowiązuje księży Kościoła katolickiego prawo kościelne. Decyzja ta jest własnym wolnym wyborem kapłana – wyrazem jego pragnienia służenia całkowicie Bogu i ludziom. Celibat wymagany był w Kościele już od IV wieku.
Diakon (grec. = usługujący): Urząd diakona, wspomniany już w Dziejach Apostolskich odzyskał swe znaczenie w Kościele katolickim dopiero przed kilkoma laty. Ma on ożywić na nowo braterską służbę w Kościele. Również żonaci mężczyźni mogą otrzymać święcenia diakonatu, które nie upoważniają jednak do odprawiania mszy świętej i do udzielania sakramentu pokuty.
Powołanie duchowne: Słowem tym określa się dzisiaj powołanie diakona, powołanie kapłańskie, powołanie zakonne. Budzenie powołań jest szczególną troską całego Kościoła.
Lektor (łac. = czytający komuś głośno): Osoba odczytująca podczas nabożeństw i podczas mszy świętej teksty biblijne. Odczytuje też wezwania modlitwy powszechnej. Urząd lektora sięga swymi początkami pierwszych wieków Kościoła.
Listy do Tymoteusza: Listy do Tymoteusza: Oba Listy skierowane do towarzysza św. Pawła (Dz 16, 1-3), Tymoteusza, oraz List do Tytusa zwą się Listami pasterskimi. Zajmują się przede wszystkim przekazywaniem – pod koniec pierwszego wieku – apostolskiej tradycji we wspólnotach założonych przez św. Pawła.